Chirurgia dziecięca

Chirurgia dziecięca znacznie różni się od chirurgii ogólnej, stosowanej w przypadku dorosłych. Wbrew pozorom nie jest to wręcz ta sama dyscyplina naukowa, ale prowadzona na mniejszych pacjentach. Wiele zabiegów trzeba wykonywać zupełnie inaczej, a objawy tych samych chorób mogą być całkiem inne u dorosłych i dzieci.

Chirurgia jest dziedziną medycyny. Jej istotą jest leczenie operacyjne, przebiegające pod miejscowym lub ogólnym znieczuleniem pacjenta. Chirurgia posiada wiele podspecjalności. Jest chirurgia sercowo-naczyniowa, zwana kardiochirurgią, neurochirurgia czy chirurgia plastyczna. Odrębną podspecjalnością jest chirurgia dziecięca. Ten rodzaj praktyki chirurgicznej nastawiony jest na leczenie pacjentów w wieku od poczęcia do osiemnastu lat. Coraz częściej podejmowane są też próby leczenia operacyjnego dzieci jeszcze nienarodzonych.

Zabiegi chirurgiczne zwykle odznaczają się wysoką skutecznością, jednak ich przeprowadzanie jest najczęściej dużym obciążeniem dla organizmu. Łączy się też z ryzykiem, wynikającym bądź z komplikacji powstałych podczas operacji, bądź powikłaniami po jej zakończeniu. Ostatnio dużą popularnością cieszy się laparoskopia, czyli przeprowadzanie operacji bez otwierania powłok brzusznych. Jest nie tylko sposobem leczenia, ale i diagnozowania. Laparoskopia jest również – i to od dawna – wykorzystywana w przeprowadzaniu zabiegów u dzieci.

Specyfika chirurgii dziecięcej

Lekarz pragnący zostać chirurgiem dziecięcym, musi zdobyć wiedzę i doświadczenie w tym zakresie. Odbywa się to podczas procesu specjalizacyjnego, trwającego łącznie sześć lat. Pierwsze dwa dotyczą chirurgii ogólnej, następne cztery już konkretnie chirurgii dziecięcej.

Pacjentów chirurgów dziecięcych można podzielić na cztery grupy: dzieci nienarodzone, noworodki i niemowlęta, małe dzieci oraz dzieci starsze. Oprócz chorób i urazów występujących również u dorosłych, chirurg dziecięcy musi też umieć zdiagnozować choroby właściwe dla danej grupy wiekowej. Przede wszystkim musi potrafić wykryć wady wrodzone i odpowiednio zareagować na nie. Wady te są bardzo częstym powodem przebywania dzieci na oddziałach szpitalnych.

Dzieci, szczególnie małe i nie potrafiące jeszcze mówić, ból i wszelkie niedogodności zdrowotne mogą objawiać jedynie poprzez płacz czy niepokój. Ponadto dzieci, nawet te starsze, często są nieufne względem obcych osób lub boją się ich, co utrudnia nawiązanie kontaktu i przeprowadzenie wywiadu. Chirurg dla dziecka musi więc być bardzo cierpliwy, umieć nawiązywać kontakty z innymi, cechować się wrażliwością i otwartością na innych. Wiedza i umiejętności są też niezwykle ważne, doskonalą się z czasem, wraz z rosnącym doświadczeniem.

Chirurdzy dziecięcy, podobnie jak ci zajmujący się dorosłymi, zawsze współpracują z lekarzami innych specjalności. W zależności od rodzaju problemu, wymagającego rozwiązania chirurgicznego, konsultacje i współpraca przeprowadzane są ze specjalistami danych dziedzin medycyny.

Pacjentami chirurgów dziecięcych są między innymi dzieci z urazami okołoporodowymi, z wadami wrodzonymi oraz nabytymi wszystkich układów, ofiary wypadków komunikacyjnych, bądź przemocy, dzieci cierpiące na choroby nowotworowe, a także te z wszelkimi dolegliwościami, wymagającymi pilnej interwencji chirurgicznej.